Eva en Lotte zaten samen op een zonnige plek in het park. Het gras voelde koel en zacht onder hun blote voeten. Ze hadden hun zonnebril afgezet en keken naar de blauwe lucht waar witte wolken langzaam voorbij trokken.
“Lotte… Heb jij dat ook wel eens?” begon Eva aarzelend. “Dat gevoel… dat je ergens naar verlangt maar niet weet waarnaar?”
Lotte keek haar aan, een glimp van herkenning in haar ogen. “Ja. Het is alsof er iets in mij schreeuwt om een antwoord. Iets wat niet tastbaar is, maar wel altijd aanwezig.”
Eva knikte. “Ik las laatst over versluiering. Hoe je ziel als het ware door een waas leeft. Een soort gordijn dat steeds doorzichtiger wordt naarmate je meer leert en voelt. Het voelt alsof ik langzaam wakker word. Maar ook alsof ik iets groots vergeten ben.”
Lotte glimlachte zacht. “Dat klinkt herkenbaar. Alsof je altijd vanuit een soort mist geleefd hebt. En nu ineens momenten hebt van helderheid. Alsof je ergens thuishoort, maar je niet kunt herinneren waar.”
“Ja!” zei Eva enthousiast. “En het verlangen wordt steeds sterker. Ik vraag me steeds vaker af waar ik vandaan kom. Of mijn ziel hier echt is om iets te leren. Of dat mijn lichaam alleen maar een soort jasje is dat ik tijdelijk draag.”
Lotte keek haar met zachte ogen aan. “Misschien zoeken we allebei naar dat gevoel van thuiskomen. Echt thuiskomen, in jezelf en daarbuiten.”
Eva zuchtte diep, maar niet van vermoeidheid. “Misschien is het ook gewoon een reis. Een reis van herinneren. En elke keer dat ik iets leer of ervaar, wordt die sluier weer iets dunner.”
Lotte pakte Eva’s hand vast. “En misschien hoef je niet alles meteen te begrijpen. Misschien mag je gewoon ontdekken en voelen. Stap voor stap. En samen.”
Eva glimlachte. “Ja, samen. Het voelt alsof we steeds dichter bij de waarheid komen. Of in ieder geval… dichter bij onszelf.”
Heb jij dat ook?
Dat onbestemde verlangen naar iets wat je niet kunt benoemen? Alsof je ergens vandaan komt dat zoveel echter voelt dan deze wereld? En dat alles wat je hier ervaart eigenlijk een manier is om te herinneren wie je werkelijk bent?
Elke stap die je zet, elke vraag die je stelt, helpt je om een stukje van die sluier op te tillen. Lees hier dan even mee .
Blijf vragen. Blijf voelen. En blijf zoeken naar jouw waarheid.
