Gevoelige Luna.

Op de noordpool vol glinsterende ijsvlaktes en kristalheldere wateren leeft een kleine ijsbeer genaamd Luna. Samen met haar moeder drijft Luna op een ijsschots en kijkt uit over de uitgestrekte witte wereld om hen heen. Zo dicht tegen haar moeder aan is ze in harmonie met de schoonheid van hun ijskoude thuis.

Veilig.

Terwijl Luna zich veilig tegen haar moeder aan nestelt, ervaart zij een gevoel in haar hart wat zij niet kan uitleggen. Luna voelt zich anders dan de andere ijsberen en begrijpt niet waarom er diep van binnen een onrustig gevoel is. Het gevoel maakt, dat Luna een brok in haar keel voelt.

Nu, zo samen met haar moeder op de ijsschots kan Luna niet langer zwijgen. Ze kijkt liefdevol op naar haar moeder, die haar met warme ogen aankijkt en fluistert zachtjes: “Mama, soms voel ik mij zo eenzaam, zo anders. Ik begrijp het niet.”

Herkenbare pijn.

Moederbeer voelt Luna’s pijn diep in haar hart, en kijkt naar de glinsterende ijskristallen op de ijsschots. Ze denkt terug aan haar eigen jeugd, toen zij zelf een klein ijsbeertje was, fijnbesnaard, gevoelig, hooggevoelig. Zij had gevoelens en stemmingen van de andere ijsberen om haar heen altijd gevoeld, opgezogen als een spons, en zich nooit durven uitspreken. Alsof er altijd een brok in haar keel zat. Altijd was er een stemmetje wat zei: “wees voorzichtig met wat je zegt!”

Ze begrijpt de eenzaamheid van haar dochter, de behoefte om begrepen te worden. Zachtjes legt ze haar grote ijsbeerpoten om Luna en begint te vertellen: “Lieve Luna, je bent niet alleen. Je bent net als ik was toen ik een klein ijsbeertje was. Ik begreep de anderen, voelde wat er in de groep speelde, maar ik zei niets. Omdat ik ook voelde dat de andere ijsbeertjes mij niet zouden begrijpen. Het lijkt soms alsof ik een andere taal sprak.

Moederbeer zucht en praat verder: “ik wilde niet anders zijn, en daarom sprak ik niet. Stond maar een beetje aan de kant te kijken naar de andere beertjes. Maar dat maakte mij zooo eenzaam.

Het is belangrijk Luna om te weten dat jij je altijd mag uitspreken, dat je gevoeligheid, sensitiviteit, hooggevoeligheid een prachtige gave is.”

Spreek je uit!

Luna luistert met grote ogen en knikt voorzichtig. Moederbeer gaat verder: “Soms mijn liefste, is het nodig om jezelf uit te spreken bij iemand die je begrijpt. Zoek de ijsberen op die net als jij zijn, dezelfde energie voelen, en deel je hart met hen. Je zal ontdekken dat je nooit echt alleen bent, want het universum omringt je met liefdevolle energie. En ik hou van jou!”

 Luna voelt zich getroost en begrepen door haar moeder’s woorden. Ze begrijpt dat haar gevoeligheid haar speciaal maakt. Het niet erg is om anders te zijn. Terwijl de ijsschots langzaam beweegt omhelst Luna haar moeder, wetende dat zij altijd alles aan haar kan vertellen. Zij verstaan elkaar, houden van elkaar. Samen kijken ze naar de wereld van ijs waarin Luna zichzelf mag zijn. Omringd door begrip en liefde.