Ben je klaar om mee te gaan in een gebeurtenis vol prachtige mystiek?

Het is een sombere ochtend, terwijl de Herfst regen op de daken klettert en tegen de ramen tikt. Nu het buiten zo donker lijkt, mijmer ik over die dag van gisteren vol onzekerheid en twijfels.

Woorden die pijn doen.

Ik vraag mij af hoe het komt dat woorden soms zo diep kunnen snijden, waarom ze mijn hart doen bonzen en mijn keel laten knijpen, terwijl de tranen achter mijn ogen branden van de ingehouden emoties. Het enige wat ik dan kan doen is slikken en mij concentreren op het tegenhouden van die tranen.

Huilen en piekeren.

Gisteren, tijdens het naar huis gaan heb ik toch even gehuild. Ik hoop maar dat niemand dat heeft gezien.

Terwijl ik de hele nacht na heb gedacht over wat ik had willen zeggen, lijkt het alsof tientallen gedachten door mijn hoofd razen. Tien verschillende reactie kan ik nu bedenken, maar dat is nu wel te laat. Ik voel mij zo teleurgesteld dat ik niets heb terug kunnen zeggen. Het voelt alsof ze nu gelijk hebben, en dat maakt mij zo boos.

Dat is even schrikken.

Huh, hoor ik daar nu mijn naam. Ik doe mijn ogen open en knijp ze snel weer dicht. Ik gluur door mijn wimpers of het echt waar is wat ik zie. Ja, verdorie! Ik word nu echt gek, of er zit echt een oude man naast mijn bed.

Ohhh help, hij begint te praten. “Ben je boos? Ik weet zeker dat je boos bent want ik voel het in mijn oude botten.

Vandaag is het de 27ste, de dag van de mystiek. Nu ik oud en stram ben ligt mijn kracht in de mystiek. Weet jij wat mystiek is?” Je geeft geen antwoord?

Ik mompel zachtjes dat ik het niet weet.

Gebeurt dit echt? En ja hoor, die oude man praat verder: “Mystiek is een hartstochtelijk verlangen om in verbinding te zijn met je ziel, je innerlijke je echte pure “ik”. Nu ik je boosheid zo voel, lijk jij daar ver vandaan te zijn. Klopt toch?”

Ik ga eens rechtop zitten, knijp in mijn arm of ik niet echt gek aan het worden ben. Au!

Wat kan mij het schelen. Ik haal diep adem en antwoord de man: “ik weet echt niet wie ik nu eigenlijk ben. Ik heb zo ‘n eeuwige chaos in mijn hoofd, onrust in mijn lijf, dat er geen mooie IK lijkt te bestaan.”

Luca

De man steekt zijn hand uit en stelt zich voor als Luca. Wanneer ik zijn hand pak voel ik een prik, terwijl mijn kamer zich vult met een zacht licht.

 “Ik ben Luca, de brenger van het licht. Ik heb deze naam al vanaf mijn geboorte. Mijn ouders zijn er altijd van overtuigd geweest dat ik een lichtbrenger zou zijn. Maar dat is niet altijd zo geweest. Ik breng pas licht nu ik oud ben. Al die jaren daarvoor leefde ik aan de donkere kant. Ik pleegde diefstallen, overvallen en deed mensen pijn door gewelddadig te praten.

Op een dag kreeg ik een harde duw van achteren en viel ik naar voren. Vlak voordat ik de stoep zou raken pakte iemand mijn hand. Als een veertje werd ik weer overeind gezet. Direct kijk ik op en neem mijn vechthouding aan. Op dat moment, kijk ik in het meeste liefdevolle gezicht dat ik ooit had gezien. De ogen kijken vol liefde, zo mijn hart in. Ik werd er helemaal warm van. Het enige wat dit mooie wezen tegen mij zei is: Luca, het is nu tijd dat je licht gaat brengen. Hier ben ik dan!”

Ik voel mij erg vreemd, en met een piepstemmetje piepte ik: ”dat ik mij raar warm voel worden in mijn keel”. “Dat klopt zegt Luca. Ik ben even aan het voelen wanneer jouw stembanden zijn gestopt met zich uit te spreken. Niet met onaardige woorden zoals ik dat altijd deed, maar met woorden die diep uit jouw wonderschone IK kunnen komen.  Jouw krachtige IK die de hele tijd schreeuwt om aandacht. Jou roept om te luisteren. Te luisteren naar je onderbuikgevoel.

Veraden.

Weet je waarom je niet luistert? Je hebt het gevoel dat jouw onderbuik je heeft verraden. Je weet wel, toen, dat verdrietige bedreigende moment waarop je gekwetst bent op je 14de. Het moment waarop dat mooie fijnbesnaarde meisje zich zo onveilig heeft gevoeld. Het moment dat jouw fijnbesnaarde zenuwstelsel jouw sensoren heeft aangezet. Die twee voelsprietjes op je hoofd die de hele dag rond scannen. Altijd maar weer dezelfde boodschap teruggeven. Je bent niet veilig, pas op, vlucht. Alleen bevries je meestal. Waardoor jij je niet uitspreekt. Je lijkt niet meer bij de woorden te kunnen komen die jouw onderbuik je probeert in te fluisteren. Begrijp je wat ik zeg?”

De film.

Ik kan alleen maar heel heftig ja schudden. Het lijkt wel of Luca zijn energie een soort gat in mijn keel maakt. Alsof ik van binnen door elkaar geschud wordt. Er komt een soort film voorbij in mijn hoofd. Daar is het, dat moment dat ik wilde gillen, weglopen, die mensen die ik vertrouwde, ik was zo bang, zo bang. Dan ineens verdwijnt dat beeld. Het lijkt, en voelt alsof het wordt opgeborgen in een doosje. Het dekseltje van het doosje wil niet helemaal dicht. Ik zeg tegen Luca:” het dekseltje van het doosje gaat niet helemaal dicht.”

 Het dekseltje en zijn betekenis.

Luca begint te vertellen: ”wanneer een deksel niet helemaal sluit, betekent dat je soms nog aan deze angstige situatie herinnerd zal worden. Wel zal je onderbuik een signaaltje geven. Als jij je concentreert zal het als een soort fluistering bij je binnenkomen. Als een vraag. Gebeurt dit nu, of word je even herinnerd aan toen? Of ben je echt in gevaar? Meestal is het een vleugje van angst en verdriet van toen, maar ben je niet echt in gevaar.

Intuïtie.

Wat je nu voelt in je lijf is het licht wat ik je kom brengen. De meest dingen in het leven brengen licht, kleur, en plezier in je leven. Weet dat jij en prachtig instrument bij je hebt. Dat heet intuïtie.  In het begin herken je niet altijd direct de roep van je intuïtie. Daarom is het verstandig om een zinnetje in te studeren: “Ik neem even de tijd om erover te denken, en kom er dan bij jou op terug.” Meestal ervaar je gevoelens van angst, boosheid of het bevriezen op je stembanden wanneer mensen iets tegen je zeggen, toch?”

“Ja,” zeg ik met luide stem. Het voelt als een bevrijding dat ik weer normaal kan praten.

Luca praat verder: goed, dan neem je even een paar minuutjes de tijd voor jezelf. Als het geen haast heeft, dan denk je er aan het eind van de dag even over na.

Wat zou iemand doen die van zichzelf houdt?

Je gaat voelen en stelt jezelf de vraag: “Wat zou iemand doen die van zichzelf houdt?” Dan blijf je stil van binnen. Je bent zonder gedachten. Ineens lijkt een stemmetje in jou, dit is het stemmetje uit je intuïtie, je eigen mooie IK het antwoord te geven. Bedenk de woorden die je wil uitspreken. Begrijp je wat ik zeg?” Ik begrijp je heel goed.

“Het klinkt best wel moeilijk, zeg ik”.

“Dat is in het begin ook zo. Je gaat ervaren dat je steeds beter herkent of het je voelsprietjes zijn die je voor de mal houden, of dat je mooie IK je raad wil geven. Soms kan het zijn dat je praat vanuit de voelsprietjes. Dat mag, het kiertje van het kistje staat open. De mooie en verdrietige dingen die wij ervaren maken ons mens. Spreek dan uit, dat je geraakt bent door iets wat jou ooit verdrietig heeft gemaakt. Tranen mag, daar hoef jij je nooit voor te schamen. Zeg dat je even opnieuw begint met reageren. Dat kan ook op een later moment.

Knuffel.

Wanneer je de persoon tegenover je kunt vertrouwen mag je ook gewoon even om een knuffel vragen. Mocht je nu alleen maar onbegrip ervaren? Weet dan dat het niets over jou zegt. Juist door je te uiten uit je hoogwaardige kwetsbaarheid ga je bloeien. Dat vertelt de wereld nog eens hoe mooi JIJ als gevoelige sensitieve vrouw bent. De vrouw die vanuit liefde leeft.”

Cadeau.

Ik moet een beetje huilen. Het voelt alsof ik zojuist een prachtig cadeau heb gekregen van Luca. Met de achterkant van mijn handen veeg ik gauw mijn tranen weg. Wanneer ik mijn ogen weer opendoe is Luca weg.

Heb ik gedroomd. Maar nee, daar dwarrelt een grote veer naar beneden. Op de veer staat in gouden letters het getal 27 geschreven. Het getal van de mystiek, thuiskomen bij je eigen mooie IK.